Laatste tempel
Vandaag gaan we met Katie de laatste tempel bezoeken van de oude hoofdstad van Thailand. In de afgelopen eeuwen is de hoofdstad steeds zuidelijker komen te liggen en daar waar ze verdwenen bleven de ruïnes van de tempels en paleizen achter. Deze zijn we nu dus aan het bekijken. Er was een speciaal plekje dat je moest zien. Er was een Boeddha hoofd helemaal omworteld door een wurg wilg. Ik merkte wel dat ik steeds meer tempel en boeddha moe werd en ben dan ook niet meer meegegaan naar de allerlaatste tempel. Nee nu heb ik lekker in de schaduw gezeten op een bankje met uit zicht op een park, met natuurlijk weer een tempel er in. Maar ook zag ik de olifanten rijden met en water trucje doen, terwijl er toeristen boven op hem zaten. Nu was het richting hotel om vervolgens met de privé busjes naar ons laatst hotel gebracht te worden. Het was een rit van ongeveer drie uur rijden. Maar eerst eten. Had niet veel trek en ben voor het eerst niet wezen eten. Bij de aankomst in ons resort het River Kwai Bridge Resort zag het er leuk uit. Snel de sleutels uitgedeeld en naar de kamers om ons op te frissen eb te ontdoen van het zweet. Hierna kwam René, de gids, om te vragen wat we wilden gaan doen de twee dagen. Na uitleg beide trips geboekt en op weg naar het dorpje. Eerst de lokalen kant bezocht en gekeken voor een leuk massage adresje en hierna langs de weg gegeten met de lokalen bevolking. Dat was weer eens als vanouds. Hierna gereden naar de toeristen deel rond de brug. Enkele foto’s gemaakt en rond gekeken, voordat ik besloot om de brug over te steken. Niets bijzonder zou je zeggen, maar voor mij wel. Ben altijd gefascineerd door de WII en deze brug speelde een belangrijke rol daar in. Gewacht tot de verlichting aan ging, maar dat viel tegen. Er waren veel lampen stuk. Tijdens de massage begon het idioot hard te regenen en heb dan ook rustig kwebbelend met het meisje gepraat. Gelukkig hield het na 20 minuten wel op met hard regenen en ben op de fiets er als een speer vandoor gegaan. Kwam ik mijn slapie tegen in een klein restaurant en hebben daar nog wat gedronken. Voordat we de reis terug aanvaarden.

Hell Fire Pass en Kwai Bridge
Voor van ochtend staat de Hell Fire Pass op het programma. Dit is een stuk spoorweg aangelegd tijdens de 2e wereld oorlog door POW, Prisoners of War, tijdens de Japanse bezetting in Thailand en Birma. Het grootste deel is gedaan door Australische militairen en wat ik er gelezen en gehoord had een groot drama. Het stukje spoorlijn van 415 km heeft meer dan 100.000 doden gekost van zowel POW, 12.399 als inlandse arbeiders 90.000. De vele stierven door tropische ziektes, ondervoeding en zware mishandeling door de japs. Er moesten bruggen gebouwd worden met alleen handkracht. En dan was er natuurlijk ook nog de bombardementen, want de Amerikanen wilde niet dat de lijn in gebruik werd genomen. Al met al een hel op aarde voor de POW. Hierna was het lunch tijd welke werd genoten bij het station van de trein over de brug. Het was een diesel trein, jammer genoeg, maar dat mocht de pret niet drukken. Het eerste deel was het uitzicht wonder schoon , maar later werd het alleen akkerbouw, wat op zich natuurlijk ook mooi is. Tijdens de treinreis kon je nog steeds goed zien wat voor werk er verzet is tijdens de aanleg, want dit stuk is de originele spoorlijn van de door de POW aangelegde lijn. Speciaal de bruggen die we passeerde waren een hels of a job om te doen. Vooral het Wampo Viaduct was een staaltje waar vele vele dooiden zijn gevallen door dat er geen ruimte was om iets uit te hakken in de rotsen. Later passeerde we de Kwai Bridge en was de rit over. We waren nog maar net op weg naar ons resort of de hemel opende zich en er kwam een wolkbreuk omlaag. Schuilen dan maar en wachten tot het minder werd. Vanavond nemen we afscheid van onze Thaise gids, Katie. Zij moet nu 1,5 maand lang gaan schilderen voor de kost, want er is geen toer die op de onze aansluit. Nog 1 nacht en dan zit het er weer op.